Pazar, Ocak 24, 2010

Gün Geçermiş.

Herkes ne kadar ısrarcı ve inatçıymış meğer,
Kendi istediklerini dikte ederken vazgeçmezlermiş.
Ve iplerim..
Neden bu kadar gergin?..
Sürekli bi yerlere bağlanmışlık hissi sömürüsünden kurtulmalı.
Bi kaç adım daha ilerliyorum
Yalan..

Ve bir gün daha..
Buğulu camın esrarına sığınarak
Perdeyi sonuna kadar aralayarak gülümseyen yüzleri görmek adına bakıyorum bu kez
Düşünce güçlerinin her bir kar tanesine dönüştüğü anlarda
Baş ağrısı yaratıyor bu kadar fazla deney
İn your room ve going to a town la kişiselleşiyor kültürüm.
Yongalarım ceplerimde umutlarımı da beyazlıkta izliyorum
Sevgi sevmeyi, aşk geciktirmeyi, umut da ötelemeyi öğretti.
Örttüğüm sayfalarımı aralıyorum bir bir..
Gecenin ben de yarattığı düşüncesizlikle
Kırdım belki birilerinin kalbini
Acımasınlar daha diye, birilerinin kalpleri, pansuman etmeyi denedikçe
Daha da mı yoruyorumdur bünyelerini.
Bir başka baharda saklanmış öznelerimiz var bizim
Kar yağarken pencere önünde sevişmelerimiz var
Gitme derken ki samimiyet var ruhumda
Bu kez gerçekten seslenmiyorum, arıyorum.
En güçten halimde söndürdüğüm meşalenin közünde..
Yorganın altında hastayken, soğuk havaya aldırmadan çıplak ayakla koşuyorum sevmeyi beceremediklerime.
Ne yazık ki onlar bundan habersiz.
Bense, gizemindeyim olayımın.

Ve bir gün daha geçiyor..
Kararan havada hala beyazlık görünmeye çalışıyor
İstediklerime benzetiyorum bu beyazlığı
Ne kadar karartılsa da bi ukde halinde kalarak da olsa kendini göstermeyi hedefliyor; isteklerim...